Υπάρχουν συνήθειες που κουβαλάμε μαζί μας σαν αόρατα δεσμά. Επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, σχεδόν αυτόματα, χωρίς να ξέρουμε πότε ξεκίνησαν ή γιατί συνεχίζονται. Μπορεί να είναι το τσιγάρο, η υπερκατανάλωση φαγητού, η αναβλητικότητα, η υπερβολική χρήση των social media, η συνήθεια να μένουμε σε σχέσεις που μας βαραίνουν ή ακόμα και ο τρόπος που μιλάμε στον εαυτό μας.

Υπάρχουν φορές που ένας άνθρωπος σηκώνει το τηλέφωνο για να κάνει μια κλήση, αλλά το αφήνει ξανά κάτω. Άλλες φορές, ανοίγει το στόμα του για να πει ένα όχι, αλλά οι λέξεις μένουν παγιδευμένες στο λαιμό του. Και υπάρχουν στιγμές που κάποιος επιλέγει να πει κάτι για πρώτη φορά, έστω και διστακτικά, σαν να δοκιμάζει το βάρος του στις λέξεις. Είναι μικρές κινήσεις που μπορεί να φαίνονται αόρατες. Ή μήπως όχι;

«Μίλα!», λένε. «Πες αυτό που νιώθεις». Αλλά πώς να μιλήσεις όταν έχεις μάθει να καταπίνεις τα λόγια σου για να μη γίνεις «βάρος»;

Οι ζωές μας είναι γεμάτες ιστορίες. Άλλες τις αναγνωρίζουμε ως «μεγάλες»—αυτές που φέρνουν ριζικές αλλαγές, όπως ένας γάμος, ένας χωρισμός, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Άλλες είναι «μικρές»—στιγμές που μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αλλά που, όταν τις φωτίσουμε διαφορετικά, αποκαλύπτουν ένα βαθύ νόημα. Όμως, δεν είναι το μέγεθος του γεγονότος που καθορίζει την επίδρασή του στη ζωή μας. Είναι ο τρόπος που το αφηγούμαστε, το νόημα που του δίνουμε και η θέση που του επιτρέπουμε να έχει στην ταυτότητά μας.

Το λιβάδι με τα χρώματα.Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα λιβάδι με πολλά και χρωματιστά λουλούδια. Φημιζόταν για τα πολλά χρώματα που είχε, και οι άνθρωποι ερχόταν από όλα τα μέρη του κόσμου για να δουν τα λιβάδι με τα χρώματα.Μία φορά σε αυτό το λιβάδι φύτρωσε ένα άχρωμο λουλούδι.. Θα μου πείτε άχρωμο λουλούδι;Πως γίνεται αυτό;Και από όλα τα λιβάδια του κόσμου βρήκε να φυτρώσει στο λιβάδι με τα χρώματα;Το ίδιο ακριβώς αναρωτήθηκαν τα υπόλοιπα λουλούδια μόλις το είδαν. Εκείνο άνθισε γεμάτο χαρά να ανταμώσει τον κόσμο και το πρώτο που αντικρισε ήταν τα απορρημένα και απογοητευμένα λουλούδια γύρω του.Γρήγορα ο ενθουσιασμός για τη ζωή άρχισε να φεύγει και στη θέση του μπήκε μια δυσάρεστη αίσθηση που φέρνει η έλλειψη απόδοχης...Τα λουλούδια του έπιασαν τη κουβέντα και με επιμονή ήθελαν να μάθουν τι πρόβλημα είχε και ήταν άχρωμο...Πρόβλημα;Ήταν η πρώτη φορά που άκουσε αυτή τη λέξη... Δεν ήξερε και πολλά πράγματα για τη ζωή, έτσι αμέσως τους πίστεψε.Ήταν πρόβλημα που δεν είχε χρώματα, και μάλιστα δημιουργούσε πρόβλημα και στα υπόλοιπα λουλούδια, αλλιώς ως γιατί να ήταν τόσο αναστατωμένα με το δικό του πρόβλημα;!Αποφάσισε να φύγει, αλλά ως λουλούδι ήταν αδύνατο να ξεριζοθει και να συνεχίσει να ζει,..Αναγκαστικά έμεινε εκεί, να δυστυχεί μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και να μαραζώνει...

Ας φανταστούμε έναν κόσμο όπου η επιτυχία δεν μετριέται από την επαγγελματική πρόοδο ή την υλική ευημερία, αλλά από την εσωτερική ηρεμία και την ισορροπία του νευρικού μας συστήματος.

Η εμπειρία της μητρότητας είναι σαν να ανοίγει μια νέα πόρτα στη ζωή μιας γυναίκας. Από τη στιγμή που το μωρό φτάνει στο σπίτι, όλα αλλάζουν με έναν τρόπο τόσο βαθύ, που ακόμα και οι πιο έτοιμες μητέρες αναρωτιούνται πώς μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Η κούραση γίνεται καθημερινός σύντροφος, η αγάπη για το παιδί γίνεται ολότελα απορροφητική, και ταυτόχρονα, ακούγονται φωνές από έξω που ψιθυρίζουν – ή φωνάζουν – πως «πρέπει» να είναι κάποια τέλεια σε όλα.

Η Άννα είναι 35 ετών, μια γυναίκα δυναμική και ανεξάρτητη, που έχει αφιερωθεί στην καριέρα της.