Οι μικρές κινήσεις: Μετακινήσεις σκέψεων και ιδεών

Όταν η αλλαγή δεν φαίνεται, αλλά συμβαίνει

Υπάρχουν φορές που ένας άνθρωπος σηκώνει το τηλέφωνο για να κάνει μια κλήση, αλλά το αφήνει ξανά κάτω. Άλλες φορές, ανοίγει το στόμα του για να πει ένα όχι, αλλά οι λέξεις μένουν παγιδευμένες στο λαιμό του. Και υπάρχουν στιγμές που κάποιος επιλέγει να πει κάτι για πρώτη φορά, έστω και διστακτικά, σαν να δοκιμάζει το βάρος του στις λέξεις. Είναι μικρές κινήσεις που μπορεί να φαίνονται αόρατες. Ή μήπως όχι;

Τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις φαινομενικά μικρές στιγμές τόσο μεγάλες για κάποιους; Γιατί κάποιος μπορεί να διστάζει μπροστά σε κάτι που σε άλλους φαίνεται ασήμαντο; Και πώς γίνεται κάτι τόσο μικρό να κρύβει μέσα του τόση αντίσταση;

Οι μικρές πράξεις και οι μεγάλες μετακινήσεις

Συχνά, υπάρχει μια αντίληψη ότι η αλλαγή είναι μια θεαματική στιγμή, μια ριζική απόφαση, ένα βήμα που μοιάζει καθοριστικό. Όμως, αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, η αλλαγή είναι περισσότερο μια διαδικασία μετακίνησης παρά ένα άλμα. Και κάθε μετακίνηση, όσο μικρή κι αν φαίνεται, προϋποθέτει μια αναδιαμόρφωση σκέψεων, πεποιθήσεων, ιστοριών.

Αν κάποιος διστάζει να πει ένα όχι, αυτό μπορεί να μην έχει να κάνει με την αδυναμία του, αλλά με μια ιστορία που του έχει ειπωθεί—ή που έχει αφηγηθεί ο ίδιος στον εαυτό του—για το τι σημαίνει να λέει όχι.

Αν κάποια δυσκολεύεται να ζητήσει βοήθεια, ίσως αυτό να μην οφείλεται σε έλλειψη δύναμης, αλλά σε μια αφήγηση που έχει μάθει για το τι σημαίνει να είναι ικανή και ανεξάρτητη.

Αποδομώντας τις αόρατες πιέσεις

Αυτές οι αφηγήσεις δεν εμφανίστηκαν τυχαία. Χτίστηκαν μέσα σε κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια που καθορίζουν τι σημαίνει να είναι κανείς «δυνατός», «ικανός», «ευγενικός», «καλός».

Όταν λοιπόν κάποιος δυσκολεύεται να κάνει κάτι που φαίνεται μικρό, ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι παλεύει—όχι με τον εαυτό του, αλλά με αφηγήσεις που έχουν εδραιωθεί μέσα του για χρόνια.

Τι θα συνέβαινε αν αντί να ρωτάμε «γιατί είναι τόσο δύσκολο για μένα;», ρωτούσαμε «ποιος μου έμαθε ότι αυτό πρέπει να είναι εύκολο;». Τι αν αναγνωρίζαμε ότι η δυσκολία δεν είναι σημάδι αποτυχίας, αλλά ένδειξη ότι κάτι βαθύτερο μετακινείται;

Η τιμή στις μικρές κινήσεις

Όταν κάποιος καταφέρνει να πει το όχι που φοβόταν ή να κάνει την ερώτηση που ποτέ δεν τολμούσε, αυτό δεν είναι μια μικρή στιγμή.

Είναι το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής μετακίνησης, μιας αναθεώρησης, μιας αναγνώρισης ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.

Είναι η πράξη ενός ανθρώπου που στέκεται μέσα στην ιστορία του και αποφασίζει να τη γράψει ξανά, με έναν νέο τρόπο.

Αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτές τις στιγμές, θέλω να σου πω κάτι: αυτές οι κινήσεις σου ,ή σκέψεις σου για καποιες κινήσεις ,αξίζουν τιμή. Δεν είναι μικρές. Είναι αποδείξεις της δύναμής σου να αμφβησβητείς,να αναθεωρείς, να μετακινείς, να αναδιαμορφώνεις την ιστορία σου.

Και αν ακόμη αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να κάνεις το βήμα που φαίνεται τόσο μικρό, ίσως αυτό να σημαίνει ότι ήδη βρίσκεσαι στη διαδικασία μιας μεγάλης μετακίνησης. Μιας μετακίνησης που, όπως κάθε αλλαγή, ξεκινά με το να δεις την ιστορία σου με νέα μάτια.